پاییز گردی - شهرستانک جان

این روستا از زیباترین و خوش آب و هواترین روستاهای نزدیک به تهرانه. فصل غرق شدن در زیباییش هم فقط و فقط پاییزه.

مسیرش هم اینجوریه که بعد از کرج به سمت جاده چالوس میرید و بعد از حدود ده کیلومتر به دوراهی شهرستانک میرسید. تا حدود ده کیلومتر مسیر آسفالت رو طی می کنید و بعد ماشین مبارک رو پارک می کنید و گام در بهشت شهرستانک میگذارید.

ابتدا از یک روستای کوچولو و چندتا خونه و بقالی و . عبور می کنید و نهایتا مسیر از آن شماست.

در سمت راست رودخانه بسیار زیبا و پرآبی می بینیم که با نوای زیبایی ما رو همراهی می کنه. و کوچه باغ های رنگارنگ مسیر که سرتاسر شکوه و زیبایی به همراه داره.

این منطقه از رویایی ترین مناطقیه که می تونی بینید و لذت ببرید. اصلا هم نگران سختی و خانواده و . نباشید چون مسیر رنگی رنگی و بی نظیری رو طی می کنید که می تونید هر زمان که دوست داشتید کنار رودخانه توقف کنید و بخورید و بیاشامید و در سکوت و آرامش طبیعت پایی دراز کنید و به طبیعت بکر و بی نظیر نظر بیافکنید و فقط و فقط حض ببرید و افکار بد رو به طبیعت بسپارید و در عوض از انرژی های فوق العاده سرشار بشید و بینهایت شکر خدا به جا بیارید.

لطفا کفش مناسب پیاده روی بپوشید چون اگر تمایل داشته باشید تا انتهای مسیر رو طی کنید حدود 3-4 ساعت راه پیمایی در مسیر صاف خواهید داشت. و البته که حتما و حتما لباس گرم بپوشید چون منطقه خنک و ییلاقیه و خوراکی های لازم به همراه ببرید چون بقالی روستا اونقدر مجهز نیست که مایحتاج رو تامین کنه.

ضمنا لطفا اگر دوست دارید چای آتشی میل بفرمایید مراقب باشید که از درختان، ریشه درختان، جای پربرگ و . دور باشید و کمک کنید که این نعمت تا همیشه برای همه باقی بمونه.

و اما پیشینه تاریخی روستا هم از این قراره که حدود صد سال پیش، ناصرالدین شاه قاجار این منطقه رو ناحیه ییلاقی و خوش آب و هوا تشخیص داد و دستور داد در این منطقه کاخی بسازند که امروزه به "کوشک ناصری" شهرت داره. ناصرالدین شاه از سمت قله توچال و از "جاده شاهی ناصری" به این ییلاق میامد و امروزه کوه‌پیمایان هم معمولا از همین مسیر مسیر توچال به شهرستانک رو طی می کنند. امروزه از کوشک ناصری اثری باقی نمونده و فقط یک خرابه مشاهده میشه که زمانی محل اقامت کوهنوردان بود ولی امروزه درب های خانه رو بستند و ویرانه ای بیش نیست.

اما گفته می شه همین کوشک در روزگارانی که شب چراغ روزگاران بود. حدود 1500 خدمه داشت که در اطراف کوشک چادر می زدند و در تمام گرمای تابستان در این بهشت گذران می کردند.

عمارت ناصری یک عمارت دو طبقه بزرگ شامل بخش دیوانی و بخش اندرونی بوده و ساختمان حرمسرا هم در بخش دیگر قرار داشت که توسط یک دیوار از عمارت اصلی جدا می شد (دقت نفرمایید، الان نیست). میدونیم که ناصرالدین شاه یک روز در سال مراسم آشپزان داشت که معمولا در این کاخ و ییلاق برگزار می کرد. اما از آنجا که شاه از جاده شاهی تردد می کرد و خدمه باید از مسیر دره و رودخانه عبور می کردند، چندی از ملازمان در دره افتادند و جان خود از دست دادند و بنابراین ناصر قصه ما به ناچار مراسم آشپزان رو به قصر دیگری منتقل کرد. بعد از قاجار و در دوره پهلوی عمارت تخریب شد تا اینکه نهایتا فدراسیون کوهنوردی یکی از ساختمان ها رو مرمت کرد و سقف شیروانی نصب کرد تا پایگاه استراحت کوهنوردان باشد. بعد از مدتی هم در معرض توجه ها قرار گرفت و این ویرانه (ببخشید کوشک ناصری)  از سال 76 ثبت ملی شد و در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفت.

در شرق کاخ کتیبه ناصری قابل مشاهده است. در هیچ کجای تاریخ از این کتیبه چیزی ذکر نشده و فقط در این حد می دونیم که ناصرشاه کتیبه دوست داشته. محلی ها میگن در یک تابستان که شاه و اهل و عیال مشغول استراحت بودند، تکه سنگی از صخره های اطراف کوشک جدا میشه و سقوط می کنه اما خوشبختانه تلفاتی نداشته و شاه به میمنت همین امر دستور میده این اتفاق رو بر روی کتیبه ثبت کنند. امروزه این کتیبه هست ولی خونده نمیشه.

اسم دره ای که تا مسیر کاخ طی می کنید "گله گیله" هست و چشمه زلال و زیبای شهرستانک هم به همین نام شهت داره. توضیح دیگه اینکه اگر جوانید و کوهنوردید به " قلعه بند" هم سری بزنید که از قلعه های به جامانده از دوران ساسانی هست. این قلعه که روی بلندترین قله شهرستانک بنا شده هم در سال 81 به ثبت ملی رسید اما ویرانه ای بیش از آن باقی نمانده است (در حد یکی دوتا دیوار)

و نهایتا درخت سرو کهن شهرستانک؛ می دونیم که سرو در ایران زمین نماد جاودانگی هست. انشالا به زودی درباره سرو و نمادهای اون توضیح می دم. اما در اینجا در این حد توضیح بدم که معمولا در هر شهر و روستایی سرو کهن و قدیمی داریم که بسیار عزیز هست و گرامی می دارند. در شهرستانک هم درخت "سرو اُرس" رو داریم که 2500 سال تاریخ و پیشینه به خودش نسبت داده.

معرفی معماری باغ ایرانی (Persian garden)

سفرنامه کرمان، بخش هفتم (آتشکده *آدریان* زرتشتیان کرمان، موزه مردم شناسی - 1)

سفرنامه کرمان، بخش ششم (گنبد جبلیه: موزه سنگ)